Creative Overkill

Creative Overkill Gimmi Shelter.
 
Een van de belangrijkste benodigdheden voor een goede improtaart is een associatiebrein.
Het is Januari, nou ja eind Januari, dus dit kan ook de blog voor februari zijn, goede kans dat je dit pas leest in februari, maar dan is het niet meer de blog van Januari of het is de blog van januari en februari, maar dan heb ik niet iedere maand een blog geschreven.
 Ja, het plafond is nog steeds dezelfde kleur. Naast mij ligt mijn vrouw te slapen nog steeds in een diepe rust.  Synchroon met deze blog vormen zich er nog 10 in mijn hoofd, als mede 3 lessen en zes voorstellingen.  Ik moet nu echt gaan slapen, ik moet zes uur weer op staan maar het lukt niet. Het is alsof ik toeschouwer ben van mijn eigen brein. Het is alsof ik honderden nee duizenden oplichtende wormpjes uit mijn hoofd zie stromen de oneindige kosmos in. Na een tijdje kruisen ze elkaar en uit die verbinding komt een stoot licht vrij. De donkere kamer licht op als een flipperkast, logisch dat ik niet kan slapen. De juke box in mijn hoofd speelt Gimmi Shelter van de Rolling Stones tijdens dit proces. Het is niet per sé een onaangename ervaring maar wel vermoeiend en vooral veel.

Gimmi Shelter

Wat doe je als het denken niet stopt? Wanneer tien kritische denkers, twintig extroverte creatievelingen met een ‘can do’ attitude, een bandje en een moderne danser tegelijkertijd met elkaar in debat zijn in je hoofd.  
Ook op het persoonlijk vlak waren December en Januari de maanden van VEEL, ook emotioneel. 20017 was mijn beste boekjaar ooit,   een van mijn beste vrienden overleed in een auto ongeluk, ik heb een nieuw huis wat nog steeds niet af is, ik heb niet eerder zoveel voorstellingen in een maand gespeeld, de voorstellingen van Sprietsels en over jonge mantelzorgers worden super goed ontvangen en mijn boekhouder is plots overleden en ik ben gesprekken aan het voeren met mogelijke vervangers.
Ik gun je een wandeling zei iemand. Kom op zeg , ik ben nog geen 60.
 
Gisteren was een intensive les over ‘finding the game’. Een principe wat je eigenlijk pas snapt als je het ziet. Een zoekende worstelende les met een bak weerstand waar je u tegen zegt die eindigde in scenes waar de tranen over je wangen lopen van het lachen. Kortom de les moest nog even doorgezet worden in de kroeg. Even recapituleren, wat is hier nou precies gebeurd? Ik kijk in de licht gedimde kroeg nog even op mijn telefoon, helaas trein gemist. Gelukkig is er nog een, pak ik die toch. In de trein lees ik het reisverslag pas goed,…van Apeldoorn naar Zwolle. Naar Zwolle??? In Deventer pak ik een taxi. De volgende dag moet ik wandelend naar het station. O Klak had ik niet een afspraak met een boekhouder, ik ren terug check mijn agenda, nee gelukkig niet, helemaal vrij. Ik trek de deur dicht begin met lopen en zet de stopwatch, toch handig om te weten denk ik voor het geval… Ik doe mijn koptelefoon op, gimmi shelter klinkt door de oorkussens.
Zachtjes drumt de motregen mee met Charlie Watt’s. Een kwartier later wandel ik het stationsplein op. Ik sta even stil om de tijd te bekijken. Op dat moment kondigen vrolijke fluiten het nummer van Gerard van de Maaskakkers aan. “Hee gaode mee dan gaon we'n eindje lopen Hou toch op mee poetsen, kijk toch nie zo nauw”. Het is alsof een warme hand even door mijn haar strijkt.  
Er rolt een traan over mijn wang, ik sta even stil.
 
Hee Gaode Mee